Σιγά ρε κώλοι, μή γίνω και μέλος της ΕΣΗΕΑ

27 Φεβρουαρίου, 2008

Σε μια πρόσφατη έρευνα που οι λεπτομέριες της μου διαφεύγουν –μάλλον επίτηδες μιας κι ΕΓΩ ΔΕΝ ΟΦΕΙΛΩ να κάνω ρεπορτάζ– έδειχνε πως η διαφημιστική αγορά τον περασμένο χρόνο στην Αγγλία στράφηκε δυναμικά προς το διαδίκτυο, γυρίζοντας ταυτόχρονα την πλάτη της στα ξεπερασμένα πιά για το δυναμικό αγοραστικό κοινό των 18-45 των παραδοσιακών Μέσων μαζικής ενημέρωσης (ή μαζικών μέσων ενημέρωσης που στην προκειμένη θεωρώ σωστότερο). Αυτό από μόνο του κάτι λέει και αν κάποιος δεν το ακούει μπορεί να συνεχίσει να ψάχνει εσσαεί τα ίχνη του «ανώνυμου» που τον είπε χαζοβιόλη.

Αυτά τα λεφτά υπάρχει κάποιος αφελής που να πιστευει πως θα αφεθούν στην τύχη τους; Όχι φυσικά! Αυτοί που τα «χάνουν» θα προσπαθήσουν να τα επαναφέρουν στα ταμεία τους φτιάχνοντας «μαγαζάκια» -κατά τον κ. Κακαουνάκη- αλλά και τις συνθήκες για να λειτουργούν. Και το ζουμί είναι στις συνθήκες. Αυτοί που κόπτονται και ουρλιάζουν όψιμα για ρυθμίσεις, αυτορυθμίσεις και τρίχες κατσαρές είναι οι ίδιοι που είτε δουλεύουν σε τέτοια μέσα, είτε άνθρωποι που χρησιμοποιούν τα blogs και –ω του θαύματος- είναι συνήθως ΚΑΙ δημοσιογράφοι. Ακούγεται πονηρό και συντεχνιακό; Ας το μαλακώσω λοιπόν. Αυτός που έχει ανάγκη να ρυθμίσει κάτι που ελέγχει ο ίδιος, μοιαζει σε μένα μικρός και εξαρτημένος…. Δεν το μαλάκωσα, ε; Άλλη μια προσπάθεια. Όποιος αναζητά την αυτορύθμιση μέσα από θεσμούς, έχει μάθει να λειτουργεί έτσι. Είναι στη φοβισμένη φύση του και λυπάμαι πολύ, όσο αυτό με ακουμπά. Και επειδή ακόμα δεν με ακουμπά, ok. Πριν όμως με αγγίξει δε θα διστάσω να μην ξανασχοληθώ με τα blogs. Επειδή πολύ απλά τα blogs ΔΕΝ είναι αυτοσκοπός. Για μένα είναι το μέσον. Τόσο απλά. Θα εφευρεθούν κι άλλοι τρόποι για να εκφραστώ, όπως ακριβώς γίνεται χιλιάδες χρόνια τώρα. Και τέλος αδελφέ, τί είναι αυτό το διαφορετικό που χρειάζεται κανόνες για να γραψεις εδώ, από αυτό που τόσο καιρό ΔΕΝ γράφεις στο μέσο που εργάζεσαι; Αφου στο διαδίκτυακό σου χώρο ορίζεις και το παραμικρό, έτσι και αλλιώς!

Το είχα γράψει και παλαιότερα πως αυτός ο τηλεοπτικός καθωσπρεπισμός είναι η μεγαλύτερη πολιτιστική φούσκα. Εχουμε μάθει να μετράμε τον άλλο από το πόσο στρογγυλά μιλάει, πόσο ατσαλάκωτη είναι η γραβάτα του, χάνοντας την εστίασή μας από το ίδιο το πρόβλημα που μπορεί να είναι μια γραφική φιγούρα δίπλα, που παρακαλά να βρεί το δίκιο της με «λάθος» τρόπο. Δηλαδή, μή τηλεοπτικό. Ο αυθορμητισμός της αλήθειας έχει σκεπαστεί από τη μεζούρα της οθόνης. Μέ τέτοιους κανόνες λοιπόν, επιχειρείται μια δαιμονοποίηση του μέσου, τσουβαλιασμένου με άλλα κακά της φύσης του. Δεν υπήρξε αναφορά για τα blogs από εφημερίδες, κανάλια, ραδιόφωνα που να μην συμπεριλάμβαναν λέξεις όπως, ασυδοσία, κίνδυνος, παιδεραστία, εκβιασμός. Με ενόχλησε αφάνταστα ο τρόπος που ο κ.Χατζηνικολάου προχθες ρωτούσε με επιτακτικό τρόπο τον κ. Καψαμπέλη: «Ποιοί είστε; Πείτε μου! Συμμορία είστε και κρύβεστε;» Ήταν φανερό πλέον πως ο πανικός των παραδοσιακών ΜΜΕ εχει ξεχυλίσει. Από άγνοια; Πιθανόν. Γιατί οι κανόνες στο χώρο αυτό κ. Νίκο δεν είναι οι ίδιοι με τους κανόνες που έχετε μάθει και πολύ περισσότερο δεν μπαίνουν από εσάς και το συνάφι σας. Είναι τελείως διαφορετικό αυτό που κάνω εγώ εδώ (όπως διαφορετικό είναι αυτό που κάνει ο κ. Καψαμπέλης από εμένα). Δεν οφείλω να υπογράψω την αλήθεια μου. Τη νιώθω και την καταθέτω. Το αν την υπογράψω ως kaltsovrako ή σαν Μήτσος Καραμπούμπουρας δεν την αλλάζει στο ελάχιστο. Δεν δίνω εξετάσεις, δεν έχω αρχισυντάκτη και μπορώ να κάνω ό,τι μου επιτρέπει η ηθική και η αξιοπρέπεια μου σε αντίθεση με άλλους που κάνουν ό,τι τους επιβάλει το παχυλό συμβόλαιο τους.

Το τί είναι blog δεν έχω καταφέρει ακόμη να το ορίσω και πιθανόν να μη με ενδιαφέρει. Αν με ρωτήσει κάποιος, το μόνο που μπορώ να αποκριθώ είναι «αυτό που θες εσύ να φτιάξεις». Αλλούς ορισμούς και manifesta μπορεί να τους βρεί και να τους υιοθετήσει αν νιώσει την ανάγκη της ένταξης. Κανόνες δε βάζω, δεν ακολουθώ. Δεν νιώθω πως τους χρειάζομαι. Αν ξεφύγω έχω Φίλους που μου τραβάνε το αυτί και συνεχίζω.Στο blog αυτό είμαι εγώ την ώρα της χαζομάρας, την ώρα της δειλής αυτοκριτικής πίσω από το ψευδόνυμό μου, οι ενοχές μου, οι επάρσεις μου και διάολε ό,τι ακόμα δεν έχω συναντήσει. Αλλά δεν είμαι όλος. Αλίμονο! Είμαι άνθρωπος με δυο πόδια, δυο χέρια σαν όλους μας.

Η ανωνυμία και ποιός φοβάται την αλήθεια της

Το τρόμερότερο όλων όμως είναι πως τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν τα blogs ψευδονύμως, οι πολιτικοί και οι παραθυράτοι παρατρεχάμενοι αυτων, τους δαιμονοποιούν ως συκοφάντες και δίχως στοιχεία (νατοι πάλι οι «κανόνες» του σιναφιού) επειδή δεν βάζουν την υπογραφή τους με ονοματεπώνυμο. Γιατί ρε καριολάκο φτύνεις την ψευδώνυμη –έστω- άποψη τους τώρα, ενώ σε διάστημα 4 χρόνων θα ζητήσεις την κρυφή ψήφο τους και θα πανηγυρίσεις για αυτή, γνωρίζοντας πως στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι επιεικώς ανάπηρη; Εκεί λοιπόν θα δεχθείς με βουλιμία το μονοκούκι του χουλιγκάνου, του «κομματικά άρρωστου», του μαλάκα, κ.ο.κ. Όχι λοιπόν. Θα τα ακούς, θα τα διαβάζεις και ας μήν είναι ρεπορτάζ. Ας μην έχουν ονοματεπώνυμο από κάτω. Στο κάτω-κάτω της γραφής δε λέγεται τίποτ’ άλλο από αυτό που συζητιέται στις παρέες, στα παγκάκια και στις στημένες ουρές για τις συντάξεις. Μόνο που να, εγώ μπορεί να τα λέω κομματι πιό ευγενικά.

Για το press-gr δεν έχω να πω πολλά. Μύριζε καιρό τώρα, ακόμα και ποιοί ήταν από πίσω. Κάποιοι ήξεραν, εκείνοι το είχαν παραδεχθεί με τις πράξεις και τις συμπεριφορές τους, ακόμη και αν σήμερα το αρνούνται επειδή το αγγούρι είναι παγωμένο στον κώλο τους. Αυτό το αγγούρι του δήθεν μεν, αγγούρι δε, σύμφωνα με την οπτική τους. Σέβομαι την όποια αλήθεια τους, το δικαιώμα της ανωνυμίας τους αλλά δεν ασχολήθηκα ποτέ ξανά από την στιγμή που πρωτοείδα την αισθητική τους. Μου έφτανε αυτό. Και ξανατονίζω. Δεν έχει να κανει με τον αν υπογράφει κάποιος ακόμα και με τον αριθμό μητρώου της ταυτότητας τους. Δε μου ταίριαζαν.

Το οτι κάποιοι το πήραν και το ανέδειξαν σε μείζον ζήτημα μου μοιάζει όπως ένας κουβάς στην άκρη του δρόμου. Άλλοι θα τον δουν σαν σκουπιδοντενεκέ. Κυρίως αυτοί που νιώθουν έτσι. Και αν νιώθεις σκουπίδοντενεκές, είναι λογικό είναι να μαζεύεις σκουπίδια και ρακοσυλλέκτες. Άλλοι μπορεί να δουν τον γεμάτο σακουπίδια κουβά σαν τεχνη. Άλλοι όμως μπορεί να μην τον χρειάζονται καν και να τον προσπεράσουν. Αυτές τις μέρες άκουσα πολλά σκουπίδια να πετιούνται από πολλούς που θεωρρούσαν πως κάναν τέχνη και ακόμη περισσότερους ρακοσυλλέκτες να σκύβουν και να τα μαζεύουν. Περιττό να πώ πως ποτέ δεν έδωσα μεγάλη σημασία στον press-gr.

Όσο για τον κ. Καψαμπέλη, θα ήθελα να πω πως καλό θα είναι πέρα από το τί μας λέει κάθε φορά ο δικηγόρος μας να μην υποτιμούμε τη νοημοσύνη αυτών που παρακολουθούν. Δηλαδή αφού έχεις κάνει που έχεις κάνει τις μαλακίες σε αυτό το έκτρωμα (έστω… συμμετέχεις), τί σκατά βγαίνεις και ζητάς ΤΩΡΑ να μπουν κανόνες; Φοράς φουστάνια κι είναι κοντινό το πλάνο ή έχεις χάσει το μέτρημα στην κατηφόρα της αξιοπρέπειας σου; Μονάχα που, να. Λυπάμαι γιατί χάνεις στο παιχνίδι της επικοινωνίας. Εκμεταλεύονται το οτι είσαι φάτσα υστερικιά και νευρική (όπως και γω, δε κρύβω) και βάζοντας σε, δίπλα σε ψύχραιμους και εμφανώς κρυφοχαμογελαστους, τάχαμου σίγουρους δημοσιογράφους-ανακριτές… χάνεις. Μετρας λιγότερος στο υποσυνείδητο του κάθε καθωσπρέπει εκπαιδευμένου τηλεθεατή και παίρνει η μπάλα και μένα και τον δίπλα στα μάτια του. Γι’ αυτό η κ. Στάη είπε τρείς φορές απόψε τη φράση “για να καταλάβει και η θειά μας”. Να καταλάβει τί, γιατί και για ποιανού λογαριασμό να κοφτεί;

151 και κάτι ψιλά

Είναι άξιοπρόσεκτο πως σε μία χρονική περίοδο που έχει τεθεί ζήτημα συγχώνευσης ασφαλιστικών ταμείων (μεταξύ άλλων και των δημοσιογράφων) από μια κυβέρνηση σχεδόν οριακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, που φέρεται να μαστίζεται από οικονομικά σκάνδαλα με σεξουαλικές προεκτάσεις που μοιάζουν να ακουμπάνε ό,τι πιο χοντρόπετσο έχουμε γνωρίσει ως πρωθυπουργό, να υπάρχει τόσο έντονη, διαρκής και πρωτοκλασσάτη κρίση στην δημοσιογραφία. Ύποπτο; Σε άλλες εποχές μπορεί και να έβαζα το χερι μου στη φωτιά. Τώρα δεν το βάζω. Είναι τέτοια η ανικανότητά της ή η ικανότητα να μοιάζει ανίκανη, να χειριστεί ακόμη και τα αυτονόητα που τείνω να πιστεψω πως μάλλον, της έχει έρθει βολική η συγκυρία της διαμάχης για τον έλεγχο -μεταξύ άλλων και- του διαδικτύου από τους μεγάλους οργανισμούς και κάνει τον τροχονόμο. Μή ξεχνάμε κιόλας πως σε λίγους μήνες λήγει το ΚΠΣ –και τον Κύριο όποιος πρόλαβε, είδε, όπως μου ειπώθηκε από «αετήσιο γαλάζομάτη»- και ξεκινά το ΕΣΠΑ.

Αλλά και πάλι, αυτό το αβίαστο εκ πρώτης όψεως συγχωροχάρτι που μοιάζει να της δίνω, το παίρνω πίσω γρήγορα αναλογούμενος τις παραδοσιακές πρακτικές της παράταξης που αναγνωρίζω δίχως τον παραμικρό ενδοιασμό να συμβαίνουν γύρω μου. Για προσωπικά δεδομένα και την προστασία τους -που πριν από λίγους μήνες κανείς τους δεν ήξερε αν είναι η ονομασία ενός μόλις παραιτημένου διοικητικού συμβουλίου (και μάλιστα ελεγχόμενου) ή το ροστερ ποδοσφαιρικής ομάδας- ξάφνου όλοι τους έχουν άποψη και θέση.

Ίσως γιατί τέτοια δικαιώματα έχει πλέον μόνον ο πρωθυπουργός, η οικογένεια, οι φίλοι και οι συνεργάτες του.

Written by kaltsovrako Posted in LIFE, metabloging, personal